Πάει καιρός από τότε που άφησα την "φυσιολογική" ζωή.
Όλα είναι δρόμος.
Και η ζωή είναι δρόμος.
Ένας δρόμος περατός.
Έχει αρχή και τέλος και αυτό είναι που μας προσδι- ορίζει.
Το πρόβλημα είναι ότι νομίζουμε πως έχουμε χρόνο.
Αναβάλλουμε την ευτυχία και τα όνειρα μας (όσοι έχουνε όνειρα πλέον) για μια άλλη στιγμή που φανταζόμαστε ότι θα έρθει. Για μια στιγμή που οι συνθήκες θα είναι πιο κατάλληλες, πιο "ώριμες", πιο...πιο.....πιο.
Σταμάτα να περιμένεις τη ζωή να ξεκινήσει. Η ζωή δεν περιμένει.
Το τρένο έχει ξεκινήσει και όπου να' ναι φτάνει στον τερματισμό.
Ανέβα επάνω... με ή χωρίς εισιτήριο.
Τρέξε δίπλα του ενώσο αυτό κινείται, πάντα θα κινείται, η ζωή δε σταματά, εσύ θα σταματήσεις να υπάρχεις.
Τρέξε δίπλα του, λοιπόν, ενώσο αυτό κινείται, και γίνε σαλταδόρος.
Πιάσου από τη μεταλλική χειρολαβή του βαγονιού και έμπα μέσα.
Θα βρεις κι άλλους εκεί.
Όχι και τόσους πολλούς όμως.
Οι πιο πολλοί έχουν μείνει παθητικοί θεατές της ζωής. Το τρένο απλώς περνάει από μπροστά τους.
Θα βρεις εμάς.
Εμάς, που μας βάφτισαν τρελούς απροσάρμοστους, ριψοκίνδυνους, ακατάλληλους για την παραγωγική μηχανή του δυτικού αυτού κόσμου.
Εμείς όμως μάθαμε να αγαπάμε τη ζωή.
Συνειδητοποιώντας αυτό το μοναδικό δώρο.
Αρνητές της ανίας.... χαμογελαστοί, άνθρωποι ερωτικοί.
(Απόσπασμα από τα ημερολόγια μοτοσυκλέτας)
Comments