25 Μαϊου 2022
Πάτρα - Αθήνα - αεροδρόμιο. Το ταξίδι αυτό δεν έγινε με την μοτοσυκλέτα.
Ο καιρός συννεφιασμένος χωρίς ακόμα να βρέχει. Προσγείωση στην μουντή Ουγγαρία και το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να αλλάξεις τα ευρώ σε φιορίνια.
Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο δεν ήταν στο βαθμό που έχω συνηθίσει. Σε ξενοδοχείο άλλωστε πόση αλληλεπίδραση μπορείς να έχεις πέρα από τη ρεσεψιόν άντε και κάποιον στον μπουφέ του πρωινού.
Η αρχιτεκτονική της πόλης αποτελείται από διάφορους ρυθμούς . Απ'ότι έμαθα δεν επιτρέπονται ψηλά κτίσματα βάση της κτιριοδομικής νομοθεσίας αφού τα κτίρια της αποτελούν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Δεν επισκέφθηκα όλα τα αξιοθέατα της αφού δεν είχα και πάρα πολλές μέρες στη διάθεσή μου. Παρά μόνο κάποια βασικά και τον ζωολογικό κήπο ο οποίος είναι τεράστιος εάν κάτσεις και παρατηρήσεις όλα τα ζώα.
Το κοινοβούλιο της αποτελεί ένα πραγματικά επιβλητικό κτήριο. Το μεγαλύτερο και διασημότερο κτίριο της Ουγγαρίας.
Τα λουτρά Σέτσενι.
Μαγιό μαζί σου και πετσέτα, αν και μπορείς να τα αγοράσεις όλα από εκεί. Πλήρωσα στη είσοδο και φόρεσα το γνωστό βραχιολάκι.
Οι θερμές πηγές που αναβλύζουν από το έδαφος προσφέρουν ενενήντα εκατομμύρια λίτρα νερού την ημέρα γνωστό για τις ευεργετικές του ιδιότητες στο ανθρώπινο σώμα. Πλήθος κόσμου στις εσωτερικές αλλά και στις εξωτερικές πισίνες αυτής της τεράστιας εγκατάστασης που προσελκύει ιαματικό τουρισμό. Πάρα πολλές σάουνες διάφορων επιπέδων στο εσωτερικό από ήπιες μέχρι κάποιες των ενενήντα βαθμών Κελσίου. Αυτό που μου έκανε αρκετή εντύπωση ήταν οι σάουνες με διάφορα αρώματα όπως χαμομήλι και διάφορους φωτισμούς με led, αλλά και η δυνατότητα να μπεις μέσα σε ένα βαρέλι με ιαματικό νερό και στο πλάι σου να απολαμβάνεις άφθονη ουγγρική μπύρα.
Κρουαζιέρα στο Δούναβη. Με ένα σχετικά προσιτό ποσό των 14 ευρώ/άτομο μπήκα σε ένα πλοιάριο από τα πολλά που έχουν κατά μήκος της ακτής για την τυπική βόλτα στο πάνω κάτω του Δούναβη. Το έχουν οργανώσει καλά και είναι κάτι το οποίο αποζητούν οι τουρίστες καθώς αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο ποταμό μετά τον Βόλγα στην Ευρώπη. Αν και δεύτερος μεγαλύτερος έχει πολύ μεγαλύτερη φήμη στην παγκόσμια κοινότητα. Στην τιμή σου παρέχουν και ένα ποτήρι με σαμπάνια ή κάποιο χυμό εάν δεν επιθυμείς αλκοόλ.
Ο ήλιος έδυε σιγά σιγά. Τα φώτα των γεφυρών άναψαν. Στρέφω το βλέμμα μου πότε δεξιά και πότε αριστερά στις δύο όχθες. Τα κτίρια κατά μήκος και των δύο πλευρών καμάρωναν την αρχιτεκτονική τους. Σαν καβαλιέροι που ντύθηκαν με τα καλά τους για να συνοδεύσουν μια εξίσου όμορφη και καλοντυμένη ντάμα σε χορό η οποία βρίσκεται στη απέναντι μεριά.
Στη Βουδαπέστη δε θα συναντήσεις κίνηση στους δρόμους, όλα κυλούν ρολόι και αυτό επειδή δεν είναι συσσωρευμένος ο μισός πληθυσμός της Ουγγαρίας στην πρωτεύουσα όπως είναι στην Αθήνα.
Δεν έχω ακόμα αντιληφθεί για το τί ακριβώς έχουν να μου προσφέρουν οι βόρειες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, πόσο μάλλον με αυτόν τον τρόπο ταξιδιού. Πιθανόν να μην είναι αυτό το οποίο με εκφράζει. Η αρχιτεκτονική τους είναι σχεδόν ίδια και το μοτίβο επίσης. Σχετικά υψηλά επίπεδα καθαριότητας και συννεφιάς.
Ένα βράδυ εκεί που περπατούσα σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους για τα ουγγρικά δεδομένα δρόμο ακούω ξαφνικά μια φωνή στα ελληνικά να λέει " Γιώργο;". Γυρίζω και προς μεγάλη μου έκπληξη αντικρίζω τον παλιό μου φίλο και συστρατιώτη Αντώνη. Υπηρετούσαμε μαζί πριν δέκα χρόνια στην Αλεξανδρούπολη και τώρα η τύχη μας επιφύλασσε να συναντηθούμε εντελώς τυχαία στη Βουδαπέστη. Καθήσαμε και φάγαμε με τον Αντώνη και θυμηθήκαμε τα παλιά. Το πιο απίστευτο είναι πως εγώ και ο Αντώνης μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο χωρίς να το ξέρουμε!
Μιας και έπιασα την κουβέντα για το φαγητό θα πρέπει να σας πω πως η παραδοσιακή σούπα γκουλάς είναι απίστευτη. Κάτι σαν κοκκινιστή σούπα με κομμάτια μοσχαρίσιου κρέατος με πάρα πολλά λαχανικά και πάπρικα. Την συνοδεύουν με λεπτές φέτες ψωμιού και μια ψιλοκομμένη πιπεριά. Στην κεντρική αγορά θα δεις λουκάνικα να κρέμονται σε όλα τα παντοπωλεία, είναι παράδοση των Ούγγρων όλα τα αλλαντικά.
Ήταν απόγευμα και περπατούσα κατά μήκος του Δούναβη από τη μεριά της Πέστης. Τριακόσια περίπου μέτρα μετά το κοινοβούλιο, χωρίς να έχω ιδέα για το περί τίνος πρόκειται, αντίκρισα μια σειρά από σιδερένια παπούτσια, κάπου στα εξήντα σε αριθμό. Τα φωτογράφησα με το κινητό και ύστερα έμαθα.
Τα παπούτσια στις όχθες του Δούναβη είναι ένα μνημείο στη μνήμη των χιλιάδων Εβραίων που σφαγιάστηκαν από την ουγγρική φασιστική πολιτοφυλακή που άνηκε στο ακροδεξιό κόμμα Arrow Cross κατά τη διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου. Οδηγούσαν τα θύματα στην όχθη του Δούναβη και αφού τους έπαιρναν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, δηλαδή τα παπούτσια τους τα οποία ύστερα μπορούσαν να μεταπωληθούν, τους εκτελούσαν και πετούσαν τα πτώματα στο ποτάμι έτσι ώστε να παρασυρθούν. Το μνημείο χτίστηκε στις 16 Απριλίου το 2005 από τον σκηνοθέτη Can Togay και τον γλύπτη Gyula Pauer και αντιπροσωπεύει τα παπούτσια τους που άφηναν πίσω στις όχθες του Δούναβη.
Παρόλα αυτά οι Ούγγροι δείχνουν να μην έχουν διδαχθεί από την ιστορία καθώς πρωθυπουργός από το 2010 είναι ο ακροδεξιός Βίκτορ Ορμπάν με αντιμεταναστευτική πολιτική που μόνο 21' αιώνα δε θυμίζουν. Ο Γκιόργκι Σόπφλιν, ευρωβουλευτής με το κόμμα Fidesz, του πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν και καθηγητής στο Λονδίνο, πρότεινε να τοποθετηθούν οι γουρουνοκεφαλές στο φράχτη που ύψωσε η χώρα του στα νότια σύνορα της το 2015, ώστε να μην πλησιάζουν μετανάστες. Ωστόσο απ'ότι φαίνεται αρκέστηκαν στα παρακάτω.
Comments