Κατευθυνόμενος προς Κυπαρισσία κάνω μια στάση στο δάσος της Ελαίας. Εκεί με περίμεναν ο Κρίς και η Ταμάρα. Ένα νεαρό ζευγάρι Ελβετών που είχα γνωρίσει στη λίμνη Δόξα λίγες ημέρες πιο πριν.
Πάντα φιλόξενοι και χαμογελαστοί με προσκάλεσαν για φαγητό αφού πρώτα κάναμε μπάνιο στην παραλία του δάσους της Ελαίας. Δεν παρέμεινα μαζί τους, συνέχισα τον δρόμο μου προς Φοινικούντα.
Πρώτα πέρασα από την Μεθώνη. Είχα να την επισκεφθώ πάνω από δέκα χρόνια και νομίζω πως έχει ομορφύνει περισσότερο από την τελευταία φορά που την είδα. Έκανα στάση για να προμηθευτώ το καθιερωμένο μαγνητάκι που θα κοσμήσει το ψυγείο του σπιτιού.
Συνεχίζω προς Φοινικούντα με αργή πορεία επειδή το τοπίο αξίζει να το χαζεύεις. Περνώντας την Φοινικούντα θα πήγαινα στην παραλία Μαράθι. Μου είχε μιλήσει για αυτήν ένας καλός φίλος, ο Σέρ (Θανάσης).
'Ολα πήγαιναν καλά μέχρι που τελείωσε η άσφαλτος και αντικρίζω τον πιο κακοτράχαλο και επικίνδυνο δρόμο που έχω συναντήσει μέχρι και σήμερα με την μοτοσυκλέτα. Η μόνη μου σκέψη ήταν "πού στο διάολο πάω πάλι" ?. Είναι ίσως η πρώτη φορά που φοβήθηκα μήπως πέσω καθώς η rebel δεν είναι για εκτός δρόμου διαδρομές.
Τελικά, μετά από ένα προσεκτικό και αργό κατέβασμα προς την παραλία τα κατάφερα να φτάσω σώος.
Αυτό που αντίκρισα ήταν ένας ελαιώνας και πριν βγεις παραλία μια καταπράσινη συστάδα από αρμυρίκια όπου και βρήκα μια πολύ ωραία καβάτζα για να βάλω την σκηνή.
Φτάνοντας λοιπόν με υποδέχεται ο Μάνουελ. Ένας Γερμανός στην ηλικία μου ο οποίος με κέρασε μπύρα και δυο μπουκάλες εμφιαλωμένο νερό, μπορώ να πω πως αυτό ήταν μεγάλη τύχη αφού δεν είχα αρκετό νερό μαζί μου για να περάσω και την επόμενη ημέρα και θα έπρεπε να ξανακάνω αυτόν τον δύσκολο δρόμο για να φέρω νερό. Τα είπαμε για λίγο αφού αυτός και η οικογένειά του, οι οποίοι είχαν κατασκηνώσει εκεί θα έφευγαν σε λίγη ώρα για άλλον προορισμό. Έρχονται από την Γερμανία σε αυτό το σημείο κάθε χρόνο το καλοκαίρι.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ο χωματόδρομος αυτήν την χρονιά ήταν, κατά τα λεγόμενα τους, ο πιο καλός από κάθε άλλη φορά....φαντάσου, είπα από μέσα μου.
Ο Μάνουελ μου έδειξε λίγο τα κατατόπια του της παραλίας και έκανε μια πρόβα το σακίδιο μου επειδή του έκαναν εντύπωση τα πόσα πράγματα κουβαλάω μέσα σε αυτό.
Στήσιμο σκηνής και γρήγορα για βουτιά στη θάλασσα. Πετσέτα στην άμμο, στυλό, ημερολόγιο...αυτές οι γραμμές που διαβάζεις.
Με πήρε ο ύπνος, μάλλον από την κούραση. Εδώ στην παραλία μετράω τέσσερις σκηνές. Πριν πέσει για τα καλά το φως του ήλιου έκανα την ετοιμασία του φαγητού.
Γκαζάκι μέσα σε μια λακκούβα στην άμμο, νερό να βράζει στην καραβάνα και μια κονσέρβα λαχανικών μέσα.
Καθιστός στην πετσέτα πάνω στην αμμουδιά διαβάζοντας τα άπαντα του επίκουρου. Κάπως έτσι θα αποσυρθώ στην σκηνή μου για ύπνο.
Το επόμενο πρωί με ξύπνησε, κατά τις 09:00, ένας περίεργος ήχος. Δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόταν. Άνοιξα την πόρτα της σκηνής αντικρίζοντας την υπέροχη παραλία και η θάλασσα εντελώς ατάραχη. Μια πολύ όμορφη εικόνα που με έκανε να πω " τί όμορφο μέρος"!
Τα χρώματα κατά τη διάρκεια της μέρας αλλάζουν και δίνουν άλλη οπτική υπό την κάθε γωνία φωτός. Αλλιώς τα βλέπεις το απόγευμα, αλλιώς το μεσημέρι. Αλλιώς το πρωί και αλλιώς το σούρουπο. Θυμίζει έναν μεταλλασσόμενο πίνακα ζωγραφικής το Μαράθι.
Ο ήχος λοιπόν προερχόταν από τις άγκυρες ενός μεγάλου γιοτ, είχε πλησιάσει όσο μπορούσε τον μικρό κολπίσκο για να απολαύσει τα νερά του.
Δε μπορώ να πω πως εκεί έκανα αρκετές γνωριμίες. Η μέρα κυλούσε ήρεμα και εγώ απλός έκανα βόλτες στο ακρογιάλι. Μια δεξιά, μια αριστερά με το βλέμμα καρφωμένο στο βιβλίο που κρατούσα. Διαβάζοντας εκστασιασμένος τα άπαντα του επίκουρου , τα οποία και ολοκλήρωσα εκεί, ο ήλιος με έκαψε. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες σε ότι με έχει διδάξει. Από την αξία της φιλίας και την λιτότητα μέχρι τις ηδονές, τον θάνατο και την αταραξία της ψυχής. Δε νομίζω όμως πως αυτά ανήκουν στο παρών άρθρο.
Αξίζει να επισκεφθείς το Μαράθι. Απλά πρόσεξε πολύ το απότομο χωματόδρομο που έχει εκεί. Την τοποθεσία στο χάρτη στην δίνω εδώ . Καλή χαλάρωση και καλή απόλαυση.
Comments