Εκείνες τις φορές.

Εκείνες τις φορές που οι δυνάμεις μου με άφηναν και το μυαλό μου γύριζε πίσω σε δωμάτια ασφαλή και αγκαλιές προστασίας.

Εκείνες τις φορές που νοστάλγησα το απαλό στρώμα του κρεβατιού μου.

Εκείνες τις φορές που το κρύο μούδιαζε τα δάχτυλα και η βροχή επέμενε να κροταλίζει με μανία επάνω μου.

Εκείνες τις φορές που η πείνα με έκανε να σκέφτομαι το έτοιμο φαγητό.

Εκείνες τις φορές που μείναμε μόνοι μας και ο ήχος της εξάτμισης μου φώναζε "πάμε να φύγουμε".

Εκείνες τις φορές που δεν ξέχασα για το τί τελικά αξίζει να ζεις και για το τί όχι.

Εκείνες τις φορές που οι σειρήνες προσπάθησαν να με αποπροσανατολίσουν με φτηνιάρικους ήχους και σάπια δολώματα.

Όλες εκείνες τις φορές θυμάμαι πάντα πως η ζωή είναι μια πλάκα....

...και το χαμόγελο σχηματίζεται ξανά στα χείλη μου.