Φεύγοντας από τον Λαγκούβαρδο βάζω στο gps τον δρόμο, για τον άγνωστο σε εμένα αλλά και πολλούς απ,ότι έμαθα, καταρράκτη. Το ζευγάρι των Γερμανών μου είχε μιλήσει για αυτό το μέρος με μεγάλο ενθουσιασμό.
Διασχίζοντας τον επαρχιακό δρόμο από την Μαραθόπολη μέχρι και το ύψος της διασταύρωσης με την Γιάλοβα, το τοπίο σε συνεπαίρνει με το καλοκαιρινό του τοπίο. Ελαιόδεντρα τριγύρω, ζέστη...και το χρυσό φως του ήλιου να χτυπάει αλύπητα τα κρυστάλλινα νερά της θάλασσας στη δεξιά μεριά της διαδρομής. Ο τόπος μοσχοβολάει αλάτι και λίβα. Εάν βρεθείς εκεί απλά κλείσε τα μάτια σου.
Στη διασταύρωση έκανα αριστερά ακολουθώντας τις οδηγίες μέχρι που μπήκα σε χωματόδρομο και βρήκα την ταμπέλα που έψαχνα.
Μετά από λίγο φτάνω σε ένα σημείο που είχε ελιές στη μέση του πουθενά. Αυτό ήταν το πάρκινγκ υποτίθεται με χωρητικότητα όλη και όλη 5-6 αυτοκίνητα. Ένα ζευγάρι Βρετανών με διαβεβαίωσε πως εδώ είναι το μέρος που ψάχνω καθώς δεν έβλεπες κάτι άλλο ολόγυρα. Ούτε καν νερό.
Κατέβηκα με την μηχανή ακόμα παρακάτω σε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι ώσπου δεν μπορούσα να προχωρήσω άλλο με την μηχανή. Την κλείδωσα εκεί.
Με το που πέρασα το πολύ μικρό γεφυράκι από παλέτα, εισερχόμουν στα άδυτα ενός μυστήριου δάσους σε μορφή τούνελ, αμέσως άρχισα να βιντεοσκοπώ την διαδρομή χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει. Μετά από πέντε λεπτά περπάτημα αντικρίζω κάτι το μαγικό.
Τιρκουάζ νερά ανάμεσα σε πελώριους πλάτανους. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από εκεί. Άρχισα να ψάχνω επιφάνεια για να τοποθετήσω το στρώμα μου όταν θα έπεφτε το φως και αμέσως βούτηξα στα δροσερά νερά του καταρράκτη.
Το νερό του συγκεκριμένου καταρράκτη δεν είναι και τόσο παγωμένο και μπορείς να κάτσεις αρκετή ώρα.
Μετά από μια περίπου ώρα επισκέφθηκε τον χώρο μια τετραμελής οικογένεια. Ο Ζέλικο, Κροάτης στην καταγωγή, με την Ελληνίδα γυναίκα του την Μαριαλένα και τους δύο μικρούς τους γιούς, τον Ορφέα και τον Λέανδρο. Τους πρότεινα να τους βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία για να έχουν να θυμούνται τις οικογενειακές τους διακοπές.
Ύστερα πιάσαμε κουβέντα ανταλλάσσοντας fb, τηλέφωνα και ταξιδιωτικούς προορισμούς. Ο Ζέλικο ασχολούνταν παλιότερα με την φωτογραφία και μου πρότεινε να με φωτογραφίσει στον βράχο της βάθρας. 'Εφυγαν μετά από λίγη ώρα προσφέροντας μου μπισκότα και μπουγάτσα με κρέμα, ανταποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο το ευχαριστώ της γνωριμίας.
Το μέρος εκεί ήταν ήσυχο. Ήμουν για πολλές ώρες μόνος. Ευκαιρία για ένα μπάνιο με πράσινο σαπούνι σκέφτηκα. Δεν πέρασε πολύ ώρα και εμφανίζονται περίπου δέκα επισκέπτες. Ένα ζευγάρι με πλησιάζει και μου απευθύνει τον λόγο στα αγγλικά νομίζοντας πως δεν είμαι Έλληνας. Αποδείχτηκαν και αυτοί Έλληνες και γελούσαμε όλοι μαζί. Ο Μάριος και η Φαίη ήταν ξαδέρφια που έκαναν καλοκαιρινές διακοπές. Στην προσπάθεια τους να βρουν τον καταρράκτη Καλάμαρη πήραν λάθος δρόμο. Ανταλλάξαμε επικοινωνία και με τους δύο και στο τέλος αποχώρησαν μένοντας στο σημείο εγώ και δύο νεαρές Ιταλίδες.
Η Άντρεα και η Μαργαρίτα από την Φλωρεντία. Ήρθαν για ολιγοήμερες διακοπές στην Πελοπόννησο. Οι τρεις μας μιλούσαμε αρκετή ώρα καθώς η Μαργαρίτα έκανε συνεχώς ερωτήσεις. Πριν νυχτώσει τα κορίτσια με αποχαιρέτησαν και συνέχισαν το ταξίδι τους.
Διάβασμα και γραφή στο αυτοσχέδιο παγκάκι ενός πεσμένου κορμού πλατάνου.
Ώρα για φαγητό. Βράσιμο νερού στο μικρό κατσαρολάκι και τραχανάς για βράσιμο. Ευτυχώς είχα και λίγο αλάτι μαζί μου σε σακουλάκι από μια καντίνα στον Λαγκούβαρδο γιατί αλλιώς ο τραχανάς του εμπορίου είναι κάπως άνοστος.
Έχω ήδη ανάψει την λάμπα πετρελαίου και τα πολύχρωμα λαμπάκια τα κρέμασα στον διπλανό πλάτανο. Ο φακός κεφαλής στην κόκκινη του απόχρωση δεν μαζεύει τόσα έντομα γύρω από το κεφάλι σου όσο το λευκό φως αλλά και πάνω στο φωτισμένο χαρτί στο οποίο γράφω αυτές εδώ τις γραμμές.
Ελεύθερος, στην καρδιά ενός δάσους με το σκοτάδι να έχει σχεδόν πέσει. Πνευματώδης νύχτα. Από στιγμή σε στιγμή περιμένεις να βγούν τα ξωτικά και οι νεράιδες να επισκεφθούν τον καταρράκτη. Να πιούν από το νερό του, να έρθουν δίπλα σου την στιγμή που κοιμάσαι να σου πουν τα μυστικά αυτού του μέρους. Να σου ψιθυρίσουν κάτι στο αυτί και ύστερα να εξαφανιστούν ώστε να μην προδώσουν την φαντασιακή παρουσία τους. Εάν το μυαλό σου έχει ξεφύγει αρκετά μπορεί και να τα δεις. Έως τώρα απλά τα προκαλώ, αλλά δεν έτυχε να μιλήσουμε.
Τα τσακάλια είχαν αρχίσει να ουρλιάζουν σε πολύ κοντινή απόσταση. Κανένα τους όμως δεν πλησίασε αρκετά. Χωμένος μέσα στον υπνόσακο. Αυτή τη φορά με τον ορμητικό ήχο του νερού του καταρράκτη να πέφτει. Παρόλο τον θόρυβο, γαλήνη. Χθες δίπλα στο κύμα, απόψε δίπλα στη μικρή βάθρα.
Ξημέρωμα. Οχτώ το πρωί. Το μέρος δεν το πιάνει εύκολα ο ήλιος αφού είναι χωμένο κάτω από τις παχιές σκιές των δέντρων. Η λάμπα πετρελαίου έκαιγε ακόμα. Την είχα αφήσει σε ασφαλές μέρος να φωτίζει με το ελάχιστο φως της τους κορμούς δίνοντάς τους άλλη μορφή, διαφορετική από αυτήν την μέρας. Μάζεμα εξοπλισμού, πλύσιμο δοντιών και μια τελευταία ματιά αποχαιρετιστήρια στον καταρράκτη.
Ξανά στο χωματόδρομο με την μηχανή και αυτήν την φορά παραλίγο να συγκρουστώ με ένα μεγάλο τσακάλι που πετάχτηκε κάθετα στο δρόμο.
Αξίζει να επισκεφείς το μέρος αυτό. Δές το βίντεο!
Comments