the philosophy

Από τότε που ξεκίνησα να γράφω και να περιγράφω τα ταξίδια μου διαπίστωσα πως αυτό κινούσε το ενδιαφέρον σε όσους τύχαινε να με βλέπουν να γράφω. Βλέπεις η επαφή του σύγχρονου ανθρώπου με το μολύβι όλο και σπανίζει αφού τα πληκτρολόγια και οι οθόνες αντικατέστησαν την παραδοσιακή γραφή. Πολλoί με ρωτάνε, όταν με βλέπω να γράφω, για το τί γράφω και άλλοι απλά παρατηρούν. Άλλοι έρχονται και ξεκινούν τη συζήτηση μαζί μου αφού τελείωσω και αφήσω το στυλό κάτω για να μην με διακόψουν και μπορώ να πω πως αυτές του οι συζητήσεις κρατούν αρκετά.

​

Verba volant- scripra manent, τα λόγια πετούν - τα γραπτά μένουν. Δέν κατατάσομαι σαφώς σε πολέμιο της ψηφιακής εποχής και το λέω αυτό επειδή εάν διαλέξεις να με ακολουθήσεις θα διαπιστώσεις πως δεν ακολουθώ έναν συνηθισμένο τρόπο ταξιδιού. Από την διαμονή, την διατροφή, το μαγείρεμα στη φύση μέχρι και τους ανθρώπους που συναντώ στο διάβα μου.

​

Το όνειρό μου να εξερευνήσω νέους τόπους και όχι απλά να πω πως πήγα διακοπές, είναι αυτό που με κάνει να ζω την κάθε μου εξόρμηση χωρίς φόβο, μόνο με πάθος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν πάνω σε δύο ρόδες ποδηλάτου διανύοντας μεγάλες αποστάσεις. Το ποδήλατο έχει αντικατασταθεί πλέον με την μοτοσυκλέτα.

​

Σκοπός μου λοιπόν, φίλε αναγώστη, είναι να σε εμπνεύσω και να σε πάρω μαζί μου. Να σε πάρω μαζί μου και να σε πάω όχι μόνο σε μέρη που δεν ήξερες πως υπάρχουν αλλά το κυριότερο για εμένα είναι να σου δείξω μια διαφορετική οπτική για το πώς να ζήσεις στο πετσί σου το κάθε μέρος που πατάς.

 

Να ενεργοποιήσεις τους αισθητήρες σου. Να μυρίσεις τον αέρα ατόφιο, πέρα από τα φρεσκοκαθαρισμένα δωμάτια ξενοδοχείου που έκανες κράτηση. Την μυρωδιά ενός σημείου η οποιά αλλάζει στο χάραμα, στο λιοπύρι και στο ηλιοβασίλεμα. Να μυρίσεις τη γη όταν το έκανες προσκεφάλι σου εκείνη την νύχτα που κοιμήθηκες έξω κοιτώντας τα αστέρια, και τον καπνό από την φωτιά που σε κρατούσε ζεστό μέχρι να αποκοιμηθείς.

​

Να ξυπνήσεις με ήχους που έως τώρα δεν σε είχαν ξυπνήσει. Ήχους σαν αυτούς του ποταμιού που περνά λίγα βήματα μακριά σου. Ήχους σαν αυτόν του κύμματος που καταλήγει στο σύνορο της στεριάς με την θάλασσα προπαθώντας ακατάπαυστα να της κλέψει λίγο ακόμα έδαφος. Ήχους απο κιθάρα, μπουζούκι, καχόν ή ντιντζεριντού στις βάθρες της Σαμοθράκης, στο Λαυρακά της Γαύδου, στην απέναντι όχθη του Αχέρωντα που σε χωρίζει από την άλλη παρέα.

​

Όπως κατάλαβες το blog αυτό δεν είναι από τα συνηθισμένα. Εδώ θα διαβάσεις ιστορίες πέρα για πέρα αληθινές, έτσι όπως πίστευα ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να τις ζήσω.